داستان نویسی

رمان عاشقانه جدید ، داستان کوتاه، داستان بلند،داستان نویسی خلاق،آموزش نویسندگی خلاق، از شهروز براری صیقلانی ،شین براری

داستان نویسی

رمان عاشقانه جدید ، داستان کوتاه، داستان بلند،داستان نویسی خلاق،آموزش نویسندگی خلاق، از شهروز براری صیقلانی ،شین براری

داستان نویسی

رمان
داستان کوتاه
داستان بلند
مجلات و ماهنامه الکترونیکی چوک
دوفصلنامه ادبیات داستانی فارسی به رایگان.
فهیمه رحیمی
مریم ریاحی
صادق هدایت
مرتضی مودب پور .
ماندانا معینی
داستان های مجازی
شین براری
شهروز براری صیقلانی
#شین-براری

آخرین مطالب
آخرین نظرات
  • ۳ آبان ۰۲، ۰۷:۳۸ - ahmad
    مرسی
نویسندگان

داستان کوتاه عاشقانه ترانه خوان در خون

شنبه, ۱۷ آبان ۱۳۹۹، ۰۸:۵۳ ب.ظ

داستان کوتاه عاشقانه

 

  نمیدانم چرا   
نمیدانم چرا   در  زمان و مکان  سردر گمم .   قبلا  اسیر در  بند و زنجیر  زمان  و مکان  بودم     نه میشد  از آن جلو  زد   و نه اینکه  به گذشته  بازگشت ،    اما اکنون  حتی  نمیدانم  چه تاریخ و ساعتی ست.  کودکی درون تاکسی زرد رنگ  از مادربزرگش پرسید؛  عزیزجونی،  عشق هنوز هم وجود داره؟ کجاس؟ پس چلا من نمیبینمش؟  عشق چه شکلیه عزیز جون؟  
مادربزرگ بی اعصاب تر از آن بود که دل به حرفهای نوه اش بدهد و با عصبانیت گفت؛  چی؟ خفه خون بگیر،  عیبه   ،  نیم وجب بچه  چه حرفایی میزنه، بی حیاء  ،  دخترک چشم سفید ..... 
من از دیدن چهره ی معصوم دخترک ناگهان به یاد چهره ی خواهرم شاداب پل میزنم.  به دوران کودکی و خانه ی پدری در کوچه ی بن بست ایران.،   خاطراتی کهنه و کمرنگ،  کودکانه هایی بی غم و بی دغدغه در لحظات جاری میشدند،   درب خانه ی پدری که به زیر سایبان چتری پیچک یاس  پنهان بود،  همان درب چوبی و زهوار در رفته...    صدای بوق ممتد یک ماشین عروس،  افکارم را نخکش میکند و به خویشتن خویشم را در وسط عرض خیابان میابم!  .. 
ساعتی بعد  در عبور از  محله ی "ساغرین سازان " به  پرسش آن دختربچه  می اندیشیدم  و بی اختیار   به  یاد  خاطرات یاری بی وفا و رفته از دست، افتادم  ،   آهی عمیق کشیدم و لعنتی بر بهار و عشقش فرستادم... 

به یاد دارم خاطراتی  رفته از دست   ،  گمشده در باد،   تصاویری مبهم  از روزهایی که مادرم کارهای خانه ی ارباب حاجی الماسی را انجام میداد و با بعض  دو گوشه ی روسری اش را زیر  گلویش  گره  میزد     و جاروب میکشید بر تمام آرزوهایی که نقش بر آب شده بود.  من نیز تمام حواسم به دختر کوچک حاجی الماسی بود ،  وگرنه سر زدن به مادرم  حین ساعات کارش   تنها بهانه ای بیش نبود.   

از انروزی که حاجی الماسی شنید و پسندید آواز خواندنم  را، زندگیم  دگرگون شد  ،    گیتارم شکسته بود اما دلم عاشق

من بودم و شب های بی پایانی که در شب نشینی های خانه حاجی الماسی میگذشت،     من نیز هفت آهنگ و ترانه ی عاشقانه ام  را هر بار   هر شب    هرجا  تکرار  میکردم  و  محبوب  مهمانان بودم   ولی...

من نیز  ارزشم به اندازه ی مجلس گردانی  و  آوازه خوانی بود و بس.

دختر حاجی الماسی حتی از عشقی که نسبت به او داشتم بی خبر بود....

حاجی الماسی که پی به عشقم برد  هم من و هم مادرم را اخراج کرد  

 تا آنجایی در خاطرم مانده  که  کنار سینما در خیابان شیک  مرکز شهر  میخواندم  و  مینواختم   من  بودم و  گیتار  شکسته  ام..... 

 

از آن به بعد  هیچ  یاد  ندارم  که  چه  شد!!    چه  بر سرم آمد؟    

 


چند نفس بالاتر..... در خیابان شیک و شهرداری رشت...
در سکوت درونی ام،  صدایی خاموش  نجوا میکرد،  واژه در عالم غیب از درخت الفبا میچید و یک به یک به من وحی میکرد،    انگار  میخواست  قافیه هایش را کنار هم جور کند و  شعر بسراید، اما زکی خیال خام.... 
من که شاعر پیشه نیستم،  حتی یک متن ساده را نیز نمیدانم چگونه سر به هم بیاورم   
نجوای خاموش دلم  اصرار و  از من  انکار
نه، صحبتش را هم  نکن. مگر الکی ست؟   هر که را بهر کاری ساخته اند.  شعر سرودن که  کار ساده ای نیست.  ساکت شو،  کمتر  در احساسم کنکاش کن،  خسته ام کردی....  خاموش شو...
سولفه ای الکی کردم تا  سکوتم را بشکنم  و  نجوای خاموش دلم را  خفه کنم   .  به آرامی چند قدم بالاتر     نجوای خاموشه دلم  محو شد ،  
صدای آوازه خوانی  محزون بگوش رسید،   چه صدایش شبیه صدای من است.   اما من که مدتهاست صدایم را گم کرده ام،   هیچ به یاد نمیاورم آخرین بار  کجا و چه زمان  چه کلامی بر زبانم جاری شده!   
چرا!   درست است،    خوده خودش است،   اخربن بار  در مرکز شهر مشغول خواندن  همین آواز بودم  ....    اوه  خدای من،  یعنی من موفق شدم؟  آیا  من مجدد خودم را   یافته ام!  ؟... 
پیش رفتم   ،  آری،  خودم بودم ...  خودم  را دیدم،    در هیبت  18 سالگی های  عاشق پیشه ام  بودم،  همان گیتار قدیمی،  همان تن پوش  قدیمی،   دقیقا  خودم بودم  با همان  نگاه  گیرا  و صمیمی....    
من بودم ،   یعنی تمام این سالهای  سرگشتگی و  بی جسم و تنی،   نیمی از خودم را  در آن ایام  جای گذارده بودم؟   من  دیر زمانی  بود که  چیزی کم داشتم،   در جستجوی خودم  بودم،   سراسر  در عبوری بی وقفه از کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی رشت  ،  بدنبال  نیمه ی گمشده ام بودم،   من  سِیرِ پیوستگی زمان و مکانم را   از دست داده  بودم   و  اکنون ،   به خودم  رسیده بودم،        آری   این  منه، در من،    آشفته و  عاشق  پیشه،  و پُر غم  ،  روبرویم ایستاده  و  آواز میخواند  ،  و بغضی لجباز گلویش را  گرفته،     چشمانش کمی اشکین است،  غمی محزون و غم افزا از نوای سازش بر می خیزد،    من  خیره میمانم،   او نگاهش به من افتاد اما انگار مرا نمیبیند،   او شاید کسی  شبیه من باشد،   نمیدانم،  کمی گیجم ،    چقدر  مشابهت با  من دارد ،  ولی  من مدتهاست  تصویری از خود در هیچ  آیینه ای  ندیده ام ،   پس نمیدانم  که  اگر  آیینه های شهر  با من  آشتی  کرده بودند   هنوز هم  همچون  روزهای آخرین در هجده سالگی ام  بچشم می آمدم  یا که نه؟!....    شخصی از درون جمع تماشاگران  به آرامی چیزی زمزمه میکند دم گوش دیگری.  و میگوید؛  
مگه نمیشناسیش؟ این همون پسره ست دیگه ه ه... همونی که دختره  حاجی الماسی رو میخوادش،   اسمش خوب چیزی بودااا،  واستا توک زبونمه ... 
شخص کناریش بی مقدمه و غمناک میگوید؛    ادوین   اسمش   اِدوینِ  Edwin? 
__آره آره  خودشه  ادی ،  بهش میگن ادی . درسته. 
 
_ من غرق حیرت میشوم  زیرا 
این جوانک  حتی  همنام  من است... 
بگذارید  اعتراف کنم  که ؛ 
      این  جوانک، در نگاه اول، کمی احمق به نظر می رسید. با همان سبک همیشگی،  مو هایش  را بروی گونه ی چپش  ریخته ،   هیچکس بهتر از   خودش و خودم  نمیداند که  او چرا اینگونه نیمی از چهره اش را زیر موی زلف بلندش  پنهان  میکند .    تقریبا  نیمی از صورتش را همگان میبینند  زیرا  قصد دارد چیزی را زیر  مویش پنهان  کند،     چه چیزی؟  خب بگذارید اعتراف کنم،   خال کوچکی که زیر چشم چپم  به شکل  یک  قلب  است  ،   اما  اگر  صادقانه تر  بگویم،   شکلش به مانند  قلبی  وارونه  است،   بعبارتی  شبیه عدد  ۵     
نمیدانم چرا  از کودکی  وسواس خاص و عجیبی در پنهان کردنش  داشتم ،    اکنون که  از خودم  فاصله  گرفته ام     و  بهتر قضاوت میکنم   میبینم که  پنهان نگه داشتنش  کار بیهوده ای  بود   که   تمام لحظات  زندگانی ام  را  درگیر  وسواسی  عصبی  کرده بود،     ای کاش  هرگز  چنین  وسواسی  بخرج نداده  بودم،     اتفاقا  خیلی هم  شیک تر بود  اگر  دیده  میشد      اما.... 
یکبار  پیررن  کوهلی دوره گرد   که میخواست  فالم را  کف بینی  کند   نگاهش به  خالم افتاد  و  دستش لرزید     مضطرب شد  و گفت   فرجام  مجنون صد بهتر از  تو بوده. 
من نیز عمری به این جمله اندیشیده بودم ،  یعنی چه؛

 صد رحمت به فرجام ِ تلخ و رسواییِ مجنون! .

یعنی منظورش چنین بوده که؛ ..   فرجام  مجنون    ،  صد بهتر از تو  بوده؟  


یادم میاید که پیرزن حتی هیچ پولی از من نگرفت  و سریع با دستپاچگی  رفت.  آن موقع  در عالم نوجوانی  می پنداشتم که  آن کوهلی  فالبین   دیوانه بوده  و  راجع به  آن تجربه ،  جوک ساخته بودم  که  فالگیر  از دیدن  طالع  عجیبم    به  سرعت از صحنه متواری شده بود  و  جانش را برداشته  و  در  رفته  بود    خخخخ    خب  آن زمان  خام بودم   

این  منه ،  بی من _  کنار پیاده رو  و  سمت سنگفرش  فرسوده ی خیابان شیک ،   چند بغل جلوتر از گیشه ی سینما  سپیدرود   شروع  کرد به نواختن
 همزمان  سانس فیلم تمام  و تماشاگران  خارج میشدنذ . امشب اما مهمانان سینما، ملودرام عاشقانه تلخی دیده بودند. جوانک، سرما را به شکلی می‌نواخت که گرمای حروف اش تا عمق چشم هایت بی مزاحم راه می‌یافت.

سراب رد پای تو ........ کجای جاده پیدا شد؟ 

کجا دستاتو گم کردم؟ که پایان من اینجا شد

تمام سالن، حالا بیرون سینما، ایستاده‎است به تماشای عاشقانه ای تازه از جنس یک خلوت مشترک! سوز حرارت اجرای جوانک، اشک‌ سرما هم را در آورده است. هرکس که پای فیلم، چشم بغض اش نشکفته، حالا، با گوش دل جبران می‌کند. انگار همه، این کنسرت زنده را کم داشتیم. تجسم این همه لطافت یکجا جمع شده، آن هم میان جماعت خواننده خیابانی این روزگار، غیر قابل باور است.
 

تو با دلتنــــگیای من ...... تو با ایــن جاده هم‌دستی!

تظــــاهر کن ازم دوری ... تظـــــاهر میکنم هستی... 

انگار سانس جدید سینما، بیشتر از داخل سالن، گرفته است! تقریبا کسی نیست که دست در جیب نبرده باشد تا از حال خوب و اجرای ناز جوانک، تقدیر کند.

بغضی سنگین، صدای جوانک را از هم می‌پاشد. جمعیت در خلوت اشک، به نوستالژی عاشقانه شخصی شان بازگشته اند و با او زمزمه می‌کنند. جوانک به سرفه افتاده ولی با چشم های بسته تکرار می‌کند.

بهار کجا دستاتو گم کردم ... که پایان من اینجا شد...

که ... پایان من ... اینجا شد ... که... پ...ایا...ن من ... ای...ن...جـــا ...

صدای نوازنده در میان همهمه ای مبهم، گم می‌شود. فریاد مرگ‎باری، دچار حضار می‌شود. همه ترسیده‌ایم. کسی می‌گوید: «قلبش، ترکیده!» از چشم و بینی‌اش، خون بیرون می‌ریزد. انگار حقیقت دارد. صحنه، سخت تر از توصیف قلم است.

چشم‌هایم، خیره مانده و نمی‌خواهد روایت را به قلبم برساند. جوانک در همین عاشقانه کوتاه ولی سخت، به عشق جاویدش پیوسته‌است. قهرمان قصه عاشقی، جایی جز پرده سینما، بالاخره نقش بی‌تکرار مرگ را بازی کرد.

ملودرام امشب، تکمیل شده‌است و بغض عشق، بدرقه راه امشب من. در خود مانده ام. پایان جوانک شد همانچه که عمری همه جا، دم می‌زد از آن. پایان من کجا می‌شود.... 
هنوز هم در کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی این شهر خیس و نمور ،  عاشقی قدم بر سنگفرش میگذارد  ،  هنوز هم عشق هست ،   هنوز هم  عشق آسمانی  بر روی زمین و در تن پوشی از کالبد زمینی و روحی زلال و پاک   وجود دارد..  
فقط چشم بصیرت میخواهد و یک لیلی ِ شیرین صفت...

         شهروز براری صیقلانی   

         بداعه نویسی های شین براری    لینک تصادفی

نظرات  (۶)

بدایه های شهروز رو خیلی میپسندم
و
عالی
محشر زیبا
پاسخ:
خواهش
خوش بود مرسی
خوش بود مرسی
خوش بود مرسی
پاسخ:
خواهش 
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی