داستان کوتاه مانکن دو جنسه
پایین تنه ی قرضی ___ جنسیت مرزی__آدمک فرضی __ترنس__ دوجنسه__ کمرپایین نسیه__پنجا،پنجاه __ فیفتین، فیفتین__آدمک های داس به دست__ رومینا محکوم به بی گناهی _ لطفا برای این داستان کوتاه یک اسم انتخاب کنید، میتوانید از گزینه های پیشنهادی بالا نیز الهام یگیرید. نویسنده اثر بی بدیل و ساختار شکن طبق معمول شین براری میباشد. ازش سپاسگذاریم. 
=================++================
سیاهی شب و سکوت پاساژ تو را به خیالبافی سوق میدهد و تو بی آنکه بتوانی کوچکترین حرکتی کرده باشی همچون مجسمه ابولهول در ویترین بوتیک ایستاده ای، و سایه ی گربه ی ابلق را بر کفپوش پاساژ میبینی، طبق معمول به پشت ویترین مزون عروس میرود تا مانکن عروش را نگاه کند، از عمق وجود خشمگین میشوی، گوویی گربه ی ابلق رقیب عشقی ات شده، مانکن بغلی با آن لباس مجلسی زنانه ی آبی رنگ بحرف می آید و چیزهایی را زیر لب زمزمه میکند گویی طبق همیشه به درب میگوید که دیوار بشنود، او نسبت به تو کراش دارد
تو هم که لابد نمیدانی معنای کراش چیست و طبیعتا میپرسی ؛ کراش چی هست حالا،؟
مانکن زنانه سریع خودش را وارد بحث میکند و طوری وانمود میکند انگار مخاطب سوالی که پرسیدی، او بوده و با عشوه میگوید
_اوااا چطور نمیدونی کراش چیه! کراش یعنی اینکه..... یعنی اینکه...... یعنی.....یعنی.... آخه چجوری بگم!؟... یعنی اینکه کسی به کس دیگه ای تمایل و میل داشته باشه، یعنی "نظر" داشته باشه مثل تو به مانکن مزون عروس، ویا!!! و یآ م م مثل مثل مثل من به ب ب ب ب ب به ت ت تو....
ولی تو هیچ نمیفهمی که منظورش چیست، تو حتی نمیدانی چرا بروی سر مانکن بغلی درون ویترین چرا همیشه باید روسری و یا شال باشد اما روی سر خودت کلاه پسرانه،! باز حرفهای تکراری مانکن زنانه در گوشت زمزمه میشود،
_تو آرزوت چیه؟
اما تو حتی نمیدانی آرزو چیست! و به اشتباه پاسخ میدهی
[]؛ من پیراهن چهار خانه ی مشبک مدل کوبیسم تنمه با کد 0777480و قیمت 1800000 ریال
_چه ربطی دااره؟ میگم آرزوت چیه؟
[] آهااان، تازه فهمیدم ، ارزونم چیه. هیچی ارزون ندارم همه شلوار و هم پیراهنم قیمت مقطوع هست ، قابلمه نداره...پیشکش، در بیارم؟..
_ایششششش ، ، نه نه، یه وقت یه وقت در نیاریااا، چه بی حیااا، من نگفتم که ارزون ، گفتم آرزوت چیه؟ مثلا من آرزو دارم تو و من، از این بوتیک لعنتی بازنشسته بشیم و پیشرفت کنیم و بریم توی مغازه ی روبرویی، توی ویترین مزون عروس و من اون لباس سفیده پوف پفی رو تن کنم و روی سرم تاج عروس و توری روی صورتم بندازم و تو هم یه خورده عاشقم بشی و بیای پیش خودم و..... نه اصلا تو همین جا باشی و شبها به من توی مغازه ی روبرویی نگاه کنی. خوبه نه؟ ببین با تو هستمااا ، الو.. گوشت با منه؟ باز که خوابیدی؟ ایششش تازه میخواستم بهت خبر مهم بدم ، قراره از صنف پوشاک و اماکن بی آیند و تمام مانکن ها رو ممنوع کنن، معلوم نیست آخر عاقبت مون چی میشه، والا....
صبح رسید
کرکره ی اتومات بوتیک بالا که رفت تو داخل ویترین ایستاده بودی و مثل همیشه نگاهت به ویترین مزون عروس افتاد اما برخلاف همیشه او سرجایش نبود متوجه غیبت همکارت در مغازه ی مزون عروس شدی، کمی گذشت و فروشنده بوتیک، تورا از ویترین بیرون کشید، تو دریافتی که ظاهرا بازنشسته شده ای، از این پس تو را از کار و وظیفه ی شبانه روزی ات ترخیص میکنند، و از داخل ویترین بوتیک شیک بیرون می اورند، اولش میپنداری قرار است پس از پوشاندن رخت و لباسی شیک و نو مجدد به داخل ویترین بروی و بی حرکت بمانی کنار دوستانت، و خیره شوی به شیشه ی تمیزی که به مزون عروس مشرف است و سمت دهانه ی پاساژ دید دارد، اما اینبار لختت میکنند و پیراهن مردانه را از بالا تنه ات در می آورند و شلوار را از پایین تنه ات ، سپس تو را با بی احترامی میگذارند کنار سطل زباله ی بزرگ در درب پشتی پاساژ . در میابی که تنها نیستی و یک مانکن دیگر نیز قبل از تو آنجا بوده است و به یاد میاوری ، تو او را میشناسی او همیشه در ویترین روبرو و مزون عروس بود و لباس سفید و عروس به تن داشت ، اما اکنون که برهنه است چقدر از اوبوهت و شکوه و جلال افتاده ، و ضعیف و بی پناه بنظر میرسد، کمی منتظر میمانی، یک ضایعاتچی می اید و داخل سطل زباله کمی بطری خالی نوشیدنی بر میدارد و شما را از نیم تنه جدا کرده و نیمی از تو و نیمی از او را میگذارد درون گاری و میبرد، پسرک شیطان و بازیگوش که پادوی خیاط خانه است از راه میرسد و نیم تنه ی بالایی ات را برداشته و بروی نیم تنه ی پایینی مانکن عروس میگزارد، کمی سخت جفت و جور میشوید، تو در میابی که پایین تنه ات بسیار ظریف نحیف تر از نیم تنه ی پیشین است ، پسر بچه چشمش به معتادی افتاده پشت سطل آشغال ، پسرک میترسد و سریع میرود ، تو هرگز در شهر قدم نزده ای و هیچ کجا را بلد نیستی، میخواهی بروی اما گویی چیزی کم داری انگار خلا بزرگی در وجودت جای خوش کرده ، تو ظاهری همچون یک انسان داری حتی بهترین قد و قامت و اندام را داری اما قادر به حرکت نیستی، از گوشه ی چشمت حرکتی را در پشت سطل زباله حس میکنی، گربه ای از سر و کولت بالا میرود، تو این گربه را میشناسی ، همان گربه ی ابلق و تک چشم همیشگی ست که شب ها در پاساژ دور میزند و اکثرا سبب بصدا در امدن آژیر دزدگیر پاساژ میشود. صدایی خفیف میشنوی باز از پشت سطل زباله و ناله ای ممتد، گویی نفسهای آخرش است، گوش چشمی به او میدوزی ، سورنگی در رگ دستش جای خوش کرده و بندی محکم بر بازویش بسته، هوایی که در رگهایش پیش میرود و به قلبش میرسد، او محکوم به مرگ است و روحی آسمانی که از اثیری جسمانی اش رها میشود، و تو خیره به دمیده شدن آن روح به جسم بی جانت میشوی، روح به تو حلول کرده و تو باری هزاران کیلویی را بر وجودت حس میکنی، گویی چند کوه بر شانه هایت سنگینی میکند. متوجه ی نفس هایی در دم و باز دم میشوی و گنجشک کوچکی را در قفسه ی سینه ات لمس میکنی و گویی دوب دوب،،،،، دوب دوب،،،، میتپد. و مژده ی فرصت زندگی بین زنده ها را به تو میبخشد، تو از خلوت پاساژ استفاده و اولین گام های زندگی ات را بسوی انبار پوشاک برمیداری، درون انبار لباسی مناسب قد و هیکلت بر میگزینی و فارغ از تفاوت چهره ات با تن پوش های مجلسی و زنانه، آنها را تن میکنی. در ایینه خود را ور انداز میکنی و مردی با قد و قامت مانکن را در تصویر قاب ایینه میبینی ، اما دچار تناقض و دوگانگی میشوی نمیدانی معنا و مفهوم تفاوت جنسی چیست و خودت به کدام طرف تعلق داری، اما سعی میکند که لباسی همچون لباس های درون ویترین مغازه ی روبرویی بیابی، تو تمام طول حضورت در ویترین بوتیک را ناچار خیره به ویترین مغازه ی مقابل بوده ای ، و مغازه ی مقابل نیز مزون عروس بوده ، تو لباس عروسی تن میکنی و در انتخاب تاج و توری کمی دچار تردید و وسواس میشوی ، این اولین بار است که قصد پیاده روی در خارج از پاساژ را داری. از اینرو سراسر شوق و شور شده ای . هیجان به وجودت هجوم می آورد و تو راهی اولین کوچه میشوی از درب پشتی پاساژ که میگذری صحنه ای جدید میبینی ، ماشینی با چراغ های گردان و اژیر به رنگ سفید آمده ، یک برانکارت از پشتش خراج و جنازه ای را از پشت سطل زباله آورده و میبرند ، تو نمیدانی چخبر است اما آنچنان چهره ی متوفی برایت آشناست که گویی در زندگی پیشین در کالبدش بوده باشی، به خیابان میرسی ، همه برایت دست میزنند و تو در میابی چیزی را از قلم انداخته ای، کفش های پاشنه بلندی را از روی صندوق صدقه برمیداری، کهنه و قدیمی ست اما تو معنایش را نمیفهمی، از دخترکی نوجوان و رهگذر میپرسی؛ این صندوق چیه که یه پا داره و اینجا یک لنگی واستاده ،
او میگوید ؛ سلام، شما چه عروس خوشل موشلی هستی، اسم من نیلیا هست و 14 سالمه ، اینی که یه پا داره اسمش گدا آهنی هستش ، مردم صدقات می اندازند داخلش. راستی!.. پس دوماد کجاست؟ چرا پیاده ای؟ یکم لباست را دو دستی بالا بگیر تا روی زمین کشیده نشه، تو چه عروس عجیبی هستی ، توری روی صورتت خیلی ضخیمه ، نمیشه چهره ات رو دید ، اسمت چیه ؟
تو میگویی ؛ خودت اسمت چیه؟
_نیلیا ؛ گفتم که بهت ، اسم من نیلیاست و یه رفیق دارم اسمش هاجره یکی هم دارم بیوه ست و غریب اسمش آمنه ست
تو میپرسی ؛ چی داری؟
نیلیا؛ رفیق _ رفیق هام رو میگم. تو اسمت چیه؟
تو میگویی نمیدانم و رد میشوی ، لباست رد پایت را در پشت سر جاروب میکند و پیش میروی . چتری سفید بر سر داری
باد داغ تابستان در هوای شرجی رشت با شیطنت چترهایت را به هر طرف که می برد تو شوخ و شنگ تر از باد؛ بی هوا با گوشه چشمی به عابران و نیم نگاهی به فروشنده های حاشیه ی پیاده رو در خیابان مطهری میدوزی ، آن ها را تُک دستی می اندازی یک طرف. گاهی طرف چپت و گاهی هم عشقت می کشاند طرف راستت.
سمت مسجدی بنام "سوخته تکیه" میروی، جمعی از دستفروشان همچون دومینو چرت میزنند و سیگار دود میکنند هیچ رمقی در آنان برای داد زدن نمیابی، آنان وسایل کهنه و خراب میفروشند ، به یاد پیرمرد خنزر پنزری در بوف کور می افتی ، کسی سر بطری هم برای فروش در بساطش گذاشته، سلانه سلانه لعلع کنان پیش میروی، و به مسجد بادی الله" میرسی، عجیب است چرا بر بالای لوجنک و سقف شیروانی مسجد فقط یک قاب خالی قرار دارد ، پس الله اکبرش کجاست؟ این چه مسجدی ست، میشنوی از دهان پیرزنی زنبیل بدست که الله اکبرش از طلا بود و سرایدار آنرا دزدید و شبانه رفت خارج از این سرزمین تا ماباقی عمرش را لب ساحل بگزراند. خخخ خنده ای میکنی، پیش میروی ، دهانه ی یک گذر سنتی و اجرچین ، پیرمردی کفاش وسط مسیر خیابان نشسته و کف میدوزد ، اما او یک مجسمه است تو میپنداری که یک نصبت و شجره ی مشترکی بین خودت و یک مجسمه باید وجود داشته باشد، چون جفتتان وظیفه ای مشترک داشته آید، تو را لباس می پوشاندند و داخل ویترین ها میگذاشتند و پیرمرد کفاش را سر چهار راه بروی نیمکتی سنگی نشانده اند ، پس بی حرکت بودن نفص وجودتان است. پیش میروی ، وارد صحن یک زیارتگاه میشوی به کبوترها دانه میدهند و شمع روشن میکنند، داخل میشوی و برایت عجیب است ، ادمکهایی را مشاهده میکنی که برای یک سنگ قبر حرف میزنند و از آن طلب حل مشکلات زندگی شان را میکنند و بجایش به سر قبرش پول می اندازند از شکاف های شیشه ای زری. اما یک فرد فوت شده چگونه با پول راضی به مشکلاتشان خواهد شد؟ پول را چه میخواهد کند؟ چگونه میخواهد مشکلات را حل کند؟ سراسر تناقض است و تو گیج میشوی، به تو میگویند که اشتباه آمده ای و درب ورودی خواهران از پشت است . اما تو نمیددانی که خواهران یعنی چه؟
کمی بعد از کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی شهر به سمت مرکز شهر میروی و برای لحظه ای باران کوتاهی میبارد و گوشه ی چتر پیرزنی به چشم پسرکی میخورد و پسرک میگوید ؛ آخ...
پیرزن میگوید ؛ حکمتی دارد لابد....
اما تو نمیدانی حکمت چیست..
به بازار میرسی
انواع قیمت ها و اجناس مختلف از شیر گنجشک تا جان آدمیزاد توی گوشت جار زده می شود و تو همچنان کله پر و سر به هوا توی این هوا و این موقع از روز همچنان که قدم برمیداری لبت را هم هر از گاهی تر می کنی. از شوق و هیجان زندگی حس می کنی خون توی رگ هات می جوشد و از زیر پوستت بیرون می جهد. بنظرت می آید دلت؛ توی این حس که دنیا اصلاً برای تو درست شده، یا نه دست کم با تو درست شده؛ با تو بزرگ شده و حالا هم شانه به شانه ی تو با تو قدم بر می دارد قنج می رود.
پیرمرد با کلاه حصیری و دماغی توی دهن افتاده جلوت می آید دهانش را باز کرده هنوز نگفته سیب 3 تومن تو هم بدنبال انتهای دماغ، کله تو دهانش می کنی و فقط 4 دندان می بینی، 2 تا پایین و 2 تا هم پرت و پلا اینطرف و آنطرف!
چشم در چشم پیرمرد خنده ات می گیرد که تا قبل از این 17 سال به که نگاه می کرده و چه می فروخته؟! که حالا که دست روزگار مشت محکمی بر دهانش کویبده و دندان هاش را توی دهانش ریخته به چه کاری وادارش کرده بیچاره باب دهانش هم نیست.
هنوز خوب رد نشده ای انگشت های نی قلمی ات را 10 و بعد هم 6 توی هوا می گیری و توی دهان سال ها بوی شیر نداده ات پر مشتی الماس ریز ریز تا ته مرتب و تمیز را نشانش می دهی که:
- شونزده!!... عمو شونزده تا دندون بذار!!بر می گردی صورتت می خورد به پیرهن پسرک با پوستی نیم سوخته که با صدای 2 رگه ای توی گوشت: "آتیش زده به مالش" را بدجور جار می زند. دستش پیراهنی را گرفته و چشمم هم تو را، لبت را تر می کنی و توی دلت می گویی: جقله بچه پر رو، هنوز زرده به هیچ کجا نبرده! با یک تیر 2 نشان می زند. و تو که توی دهنت می آید:
- هیچ هیچ لا اقل 2 پیرهن بیشتر از او پاره کرده ای.
با زهر خنده ای زیر چشمی نگاهت را از قیافه و بند و بساطش بر می گیری و می گذری. جلوت را می پائی و اینطرف و آنطرفت را هم؛ لبت را خیس خیس می کنی و به یاد می آوری اولین باری که کلمه پیرهن را درست تلفظ کردی تمام عالم و آدم هم همان لحظه این کلمه را یاد گرفتند؛ و به همان راحتی هم سر زبان ها افتاد. صبح مادرت بیدارت کرد گفت: پیرهنتو بیار برات بپوشم گلی! پیرهن... پیرهنت.
بعد از آن پدرت گفت: بچه پیرهنم تمیز نیست. همسایه طبقه بالاتان در زد و گفت: پیرهن حسن رو باد اینجا ننداخته؟ تلفنتان زنگ زد صدای مادربزرگت را شنیدی و تا شناختی زبان گشودی به پیرهن... پیرهن.
پسر پیرهن صورتی چهارشانه با موهای بلند و پوستی سوخته کمر نیم تنه مانکن را دور دست و بازوش گرفته و دامن مشکی گلدار را دورش می چرخاند.
می ایستی روبروی نیم تنه مانکن، سایه ات روی پسر می افتد نگاهت می کند و نیم تنه را این بار از دو طرف می گیرد و کمی پایین تر جا می دهد می گوید: سلام خانمی، بفرمائید!
قبل از اینکه با نوک انگشت هات عرق پیشانیت را دست بکشی بساطش را از نظر می گذرانی و لبت را می گزی باز روی دامن مشکی و یک یک گل های براقش خیره می شوی؛ بالاخره می گویی دامنت جدیده؟!
پسر پیرهن صورتی ابرویی بالا می کشد خنده ای می کند می گوید: دامن من! یا دامن تو؟ من پسرم! تو دختر!
باز روی پیشانیت دست می کشی این بار کف دستت خیس عرق می شود و به موهات می زنیشان.
پسر همچنان توی قر و فر مانکن است و دست از آن نمی کشد سرش گرم دست هاش همزمان با تو فکر می کند؛ آنقدر که دور و برتان پر از خریدار می شود. می نشینی و دامن های رنگی تا شده یک به یک روی زمین را باز می کنی.
پسر 2 مشتری پر چانه را راه می اندازد و به تو می گوید: چی شد؟ چیکار کردی خانمی؟
بلند می شوی دستت را جلو می بری و دامن مشکی را بیهوده صاف می کنی.
پسر جلو می آید کله اش را نزدیک کله ات می آورد دست زیر تور پایین دامن می برد، کف دستی تور سیاه ستاره دار تعارفت می کند رو برمیگردانی که یعنی تعارف نداری. آرام می گوید:
- جنس من حرف نداره! خیالت راحت.
جای دقیق رگ های صورت گر گرفته ات را دقیق نمی دانی یک قدم عقب می روی، دور و برتان کلی آدم جمع می شود. گوشه های لبت را از داخل خوب به دندان می گیری می نشینی و دامن های رنگی باز شده را باز یک به یک تا می زنی.
پسر پیرهن صورتی با 2 مشتری کل کل می کند و 2 مشتری هم رد می کند. تو قوز کرده اما روی دامن ها پهن شده و هم روسری روی صورتت را عقب می کشی و هم 2 دستت را روی صورتت.
بلند می شوی باد موهات را به هر طرف می اندازد و زیر تور دامن می پیچد. با عجله پا روی دامن ها می گذاری و پاهای مانکن را میخواهی بپوشانی پسر می گوید: ولش کن، زحمت نیفت!
ولش نمی کنی می گویی: رحمته.
خم می شوی. دست دست عرق می کنی تا تور دامن را تا پائین پاهای خشک مانکن می کشی. حس می کنی رنگ لب های خشک شده و بار گرفته ات درست رنگ مچ پاهای مانکن شده است. میخواهی ترشان کنی اما سر بر میداری، پسر به چشم هات زل می زند:
اینطرف آنطرفت را نگاه می کنی تن و بدن از تک و تا افتاده ات را نیم تکانی می دهی با صدای گرفته ای می گویی: "ممنون! نه! هفته دیگه ولی این دامن... تا شدشو ولی اگه خوب تا شدشو" و انگشت لرزان اشاره ات را گرفته ای که: همین رو ولی اگه بیاری...!
چشمان پسر را نگاه می کنی و یخه باز پیراهنش را و فکر می کنی حالاست که بگوید:
من پسرم... تو دختر...!
پنجه در موهای خشکت می بری بی هیچ اینطرف آنطرفی از همان راه که آمده ای درست هم جهت با باد داغ تابستان بر می گردی.
به چهار راه اول میرسی، تابلویی نوشته چهار راه میکاییل از اسم میکاییل خوشت می اید و تصمیم میگیری اسمت بشود مکاییل . لباس هایت را در کوچه ای بن بست به اسم سنبله در میاوری و یک دامن و پیراهنی که از بوتیک دزدیده ای و زیر لباست پنهان کرده ای را تن میکنی ، به سمت پاساژ جدیدی میروی ، اسمش امیر است پاساژ امیر ، به بالای پله ها میروی و از داخل یک ویترین که بالایش نوشته مزون عروس ، سک سر از تن مانکن جدا میکنی و سر خودت را به جایش میگزاری ، اکنون تبدیل به یک زن شده ای و سر و گردن پسرانه ات را به مانکن مزون عروس میبخشی، او از برکت سری که به او داده ای جان میگیرد ، و نگاهش به نگاهت میچسبد و برخواسته و دست در دست هم از پاساژ فرار میکنی .
تو با سر جدیدت کمی مشکل داری زیرا قادر به حرف زدن نیستی ، و سکوت تنها کلامت میشود ، مجدد نیلیا را کنار گدا آهنی میبینی ، او نوجوان است و معصومانه حرف میزند او پیش می آید و میگوید ؛ سلام ، شما چقدر با هم می اید ، عروسی تون مبارک ، فقط چرا داماد با این ریش و سبیل لباس عروس تن کرده
تو دلت میخواهد به حرف بیایی و بگویی که ان سر برای توست که اکنون بر تن دیگری ست ، ولی قادر به سخن گفتن نیستی ، و خیره مانده ای، تو تمام تلاشت را کرده ای تا از تفاوت جنسیتی سر در بیاوری تا سر مناسب با تن خود را پیدا کنی اما .....
مردم دورتان میکنند ، و شلوغ میشود، ترسیده آید و نیلیا بالای صندوق بعبارتی همان گدا آهنی رفته است و تکه پارچه ای را بر سر چوبی زده و در هوا میچرخاند و تلاش میکند به عموم مردم شرح دهد که این دو را هو نکنند اما جماعت همگی هو کنان و مضحکه گر شما را انگشت نما کرده اند، با خودت میگویی
کاش کنار سطل زباله و گربه ی ابلق مانده بودم. اما....
شما را با النگویی به یکدیگر پیوند میزنند و به سمت ماشین عروس هدایت میکنند و تو خیره به رقص نور سرخ رنگی که صحنه را جذاب تر کرده ، اما نیلیا از بین جمعیت میگوید ؛
ولشون کنید ، چرا دستاشون رو دستبند زدید، اونا که جرمی مرتکب نشدن، آقای پلیس تو رو خدا ولشون کنید ، کجا میبریدشون؟....
تو میفهمی که ان جسم فلزی و نقره ای رنگ بر دستانتان چیز خوبی نیست، و راحت مچ دستت را جدا میکنی و با دست دیگرت مچ جدا شده را از النگو و یا بعبارتی از دستبند پلیس آزاد کرده و مجدد مچ دستت را به خودت متصل میکنی، و سر خود را پس میگیری و سر دوست جدیدت را پس نمیدهی و جلوی درب دادگاه پیاده میشوی، تو را پشت درب اتاق قاضی کنار دیوار نگه داشته اند تا نوبتت شود، درب اتاق باز میشود و تو داخل میشوی، سری زیر بغلت اضافه بر سازمان داری و درون دادگاه سر پا ایستاده ای تا نوبتت شود، چشمت به متهم قبلی می افتد ، او را نیز دستبند و پابند زده اند و لباس سفیدی با خطوط را را آبی تن کرده اند، یک داس روی میز قاضی ست و یک سر جدا شده از تن. اسمش رومینا بود، اما پدرش سرش را با داس از تن جدا نمود چون او با یک شخصی دوست شده بود و دوست بودن با شخص غریبه با تفاوت جنسیتی جرم نابخشودنی ای محسوب میشود، اما از درک تو خارج است ، چه زیانی دارد که ادمیزاد با انسانی دیگر دوست شود؟ چرا باید سرش را پدرش از تن جدا نمود آن هم در خواب و با داس .!؟ به حرفهای پدر رومینا گوش میدهی، میگوید ؛ از ترس رسوایی و بی ابرویی در روستایشان سر دختر 14 ساله را قطع نموده . چون با پسری 30 ساله دوست بوده.
تو از شنیدن سن رومینا که 14 ساله است به یاد شباهتش با نیلیا می افتی ، او نیز در دیدار اول برایت نقل کرده بود که دوستانی دارد بنام هاجر و آمنه . از اینرو به این نتیجه میرسی که باید به وی بگویی که هرگز با کسی که اسمش "دوست پسر " است نباید دوست شود و حرف بزند، زیرا آنگاه سرش را قطع میکند پدرش. لااقل داس را دم دست نباید بگذارد و یا شاید بهتر است که هرگز نخوابد ، یا حالا هرچی!...
نوبت شخصی دیگر است، که اسمش مریم سادات خوانده میشود، او زولف سفیدی دارد و اتهامش سرقت طفل نوزاد همسایه است، آما چون سابقه بستری شدن و سالها ماندن در آسایشگاه روحی روانی را دارد بجای زندان ، محکوم به ماندن در آسایشگاه روحی روانی میشود و میبایست مدت هفت سال را در آنجا بماند، ، م
تو با شنیدن صدای میو دم گوشت به خودت میایی و کنار سطل زباله خود را در میابی ، و گربه از روی شانه ات بر روی شانه ی دیوار میجهد و سبب افتادن تو میشود از مچ دست و پا و کمر و سر به شش تکه تقسیم میشوی و به این موضوع می اندیشی که انسان ها دیوانه اند و یا شاید جانور و حیوان، چه بهتر که عاقبتت به سطل زباله ختم شود تا مبادا ناچار به درک محال انسان ها شوی....
فایل مجازی داستان خانم زبان دراز [] کلیک کن[]دریافت
عنوان: فایل مجازی رمان عاشقانه
حجم: 3.39 مگابایت
توضیحات: pdfرمان عاشقانه خانم ریزه میزه
نیکلای گوگول __شنل قرمزی رمان روسی دریافت
عنوان: رمان مجازی شنل
حجم: 313 کیلوبایت
توضیحات: رمان پی دی اف ، داستان بلند شنل نیکلای گوگول
حجم: 1.67 مگابایت
فایل مجازی داستان خانم زبان دراز [] کلیک کن[]دریافت
نیکلای گوگول __شنل قرمزی رمان روسی دریافت
وبلاگ خوبی دارید به وبلاگ من هم سر بزنید اگر دوست داشتی بدنبال
وااای ک این وبلاگ چقدر عالیه مرسی از شما و از خالق اثار دمتون گرم برید داستان هیولای تالش از جنس جنسان رو بخونید فوق العاده ست شوکه کننده و زیبا و خوش قلم و قابل فهم
دم خو دتون گرم.
سپاس من البته مالک پیج رو به خاطر ندارم ولی از اینکه اثارم رو بازنشر میده سپاسگذارم
بخدا. منو. از خجالت. تور تور کردید. نخکش شدم از شدت. بی حیایی خودم . منو با حد بالای بخشش و گذشتتون. شرمنده کردید. ببخش که بی اجازه بنام تون پیج زدم استاد
اقای براری عکس ک عکس شماست واقعن خودتی عزیزم؟ وااااای الهی من دورتون بگردم وضعیت جسمانی و روحی تون خوبه که الحمدالله !،.، خدایا هزاران بار شاکرم از بزرگی و جلالتون تبریک شنیدم با موفقیت پشت سر گذاشتید تو رو خدا مراقب باشید اون موتوز چیه نکنید تو رو خدا بزارید حالا یکم بگذره بعدا ..
ممنون ک ما را دنبال میکنید دوستان
خیلی مورد پسند و حمایت قرار گرفته اثر جدید رویا دوز از نشر ارشدان احسنت به مولف یعنی استاد شین گل و گلاب خودمون
خانم معینی افتخاره که در پیج من حضور دارید ولی من که شین براری نیستم
اشکم رو در آوردی که آدم مومن. این چه تقدیری بود که داشتی وااا دلم خونه خیر ندیدی که جوااان خدا عاقبت بخیرت کنه
واقعا موافقم ولی شما منظورت به نویسنده ی اثره.
الهی . من واسه خودم دارم خودمو تحسین میکنم