داستان نویسی

رمان عاشقانه جدید ، داستان کوتاه، داستان بلند،داستان نویسی خلاق،آموزش نویسندگی خلاق، از شهروز براری صیقلانی ،شین براری

داستان نویسی

رمان عاشقانه جدید ، داستان کوتاه، داستان بلند،داستان نویسی خلاق،آموزش نویسندگی خلاق، از شهروز براری صیقلانی ،شین براری

داستان نویسی

رمان
داستان کوتاه
داستان بلند
مجلات و ماهنامه الکترونیکی چوک
دوفصلنامه ادبیات داستانی فارسی به رایگان.
فهیمه رحیمی
مریم ریاحی
صادق هدایت
مرتضی مودب پور .
ماندانا معینی
داستان های مجازی
شین براری
شهروز براری صیقلانی
#شین-براری

آخرین مطالب
آخرین نظرات
  • ۳ آبان ۰۲، ۰۷:۳۸ - ahmad
    مرسی
نویسندگان

یک فنجان خاطره، مهمان من باش

سه شنبه, ۱۱ آذر ۱۳۹۹، ۱۰:۵۶ ب.ظ

       خاطره نویسی شهروز براری

     

 

 

     

      وقتی کوچیک بودم  پدرم خیلی دوستم داشت  در کل عاشق پسر بود  برخلاف مادرم.   منم تمام امید زندگیم پدرم بود تا که از سر کار برگرده  و  بغلش کنم.       پدرم  بهترین پدر دنیا بود ،  اگر بهترین نبود  لااقل دومی بود  .    اون  منو طور عجیبی تربیت میکرد،   انگار بر دلش برآب شده بود که زود قراره  بره و منو با  کوه مشکلات تنها بزاره. 

شاید الان از خودتون بپرسید که یعنی چی طور عجیبی تربیت میکرد؟       پس بزار بگم براتون   خب مثلا یادمه  یکبار  منو  برداشت و برد ته یه گاراژ  توی خارج از شهر.   گاراژی که متروکه بود  و تاریک و خوفناک.  شب بود.   ته گاراژ از چند تا درب بزرگ آهنی کشویی رد شدیم ،  و  رسیدیم به یه انبار ،    ته انبار  صدای  کلی سگ بلند شد   بعد در حالی که دست پدرم رو محکم داشتم  ازوسط راهرویی رد شدم  که  دو سمتش  قفسه های آهنی سگ های شکاری و  وحشی بود  ،  از اون سگ هایی که  واسه  مسابقه ی جنگ سگ ها و شرط بندی استفاده میکنن  و همشون  بگیر  و   وحشی هستن.      من شش سال داشتم  و  سعی میکردم  دقیق ازوسط خط قرینه ی اون راهرو قدم بردارم تا مبادا به یکطرف متمایل بشم و به قفس هاشون برخورد کنم،    وقتی رسیدیم ته  راهرو ،   پدرم  دستم رو ول کرد و  خندید و  تنهایی برگشت  به  اون سمت راهرو.   من باهاش پنجاه متر شایدم خیلی کمتر  و حدود  سی متر  فاصله داشتم   اما  وقتی  در چنین فضای رعب آوری قرار بگیرید  و راهروی باریک با صدای سگ های  وحشی  و بزرگ   و  عطر و بوی  بد  و  از همه بدتر  شش ساله باشید  خب طبیعتا گریه تون میگیره .   از همه بدتر این بود که من بچه ی روستا نبودم  که  زرنگ باشم   بلکه توی عمرم  هرگز بیشتر از یک سگ ندیده بودم  شایدم دو تا. اونم که یکیش سگ آقای پتی بل  بود توی کارتون کودک و یکیش هم  سگ  ذونبه  توی  میتی کومان و داداش کایکو اینا .   پس  تصور کنید که  چه حالی داشتم.   پدرم  بهم گفته بود که  باید خودت برگردی .   و من  دلم داشت میترکید که گریه کنم اما غرورم  اجازه نمیداد ،   از طرفی دوستای پدرم خواستند که  بیایند سمتم تا منو از مخمصه نجات بدن  اما پدرم نمیزاشت و لبخند میزد میگفت  ؛ نه!  بایستی مخ خودش برگرده.   من  برگشتم بالاخره  ولی توی دلم  فقط  به اینکه  عجب غلطی کردم از کنج خونه و پیش مادرم  تکان خوردم و با پدرم بیرون اومدم  فکر میکردم  و اینکه  خدا کنه زودتر برگردیم خونه  ....   خوب یادمه اگه پلک میزدم  اشک چشمام سرریز میشد  اما  رومو بر میگردوندم  و پلک نمیزدم. 

  یادمه توی هفت سالگی بود که  یکی از  همسایه های ما  فوت شد و برای مراسم سوم اون مرحوم   ما  راهی روستایی شدیم که دفن شده بود و زادگاهش بود.  و من برای اولین بار در عمرم  تونستم از نزدیک ببینم  که  روستا  چه شکلیه    چون خب پدری و مادری  جد درجد  زاده و ساکن  کلانشهر  بودیم و حتی پسوندمون  از اسم  یکی از محله های مرکزی شهر که صد متر با مرکز شهر فاصله داره  برداشته شده و در خونه ی پدربزرگ و مادربزرگم  توی حیاطش میشد ساعت بالای برج شهرداری رو راحت دید و  سی قدم با  نقطه ی پرگار شهر فاصله داشتن.    خلاصع خلاصه اون مراسم شب سوم  اون مرحوم  برای من تبدیل به  صحرای کربلا  شد  . چون  تا به خودم اومدم  توی  شلوغی های  انتهای  مراسم  و  هرج مرج ،   خودمو  وسط  یه  گله پسرای  شرور  و  روستایی دیدم  که  یکی یه دونه چوب دستی داشتن  و یا  فلوت  یا  اینکه یکی یه سگ داشت  و آب بینی اش پایین اومده بود  و منم که به  ساسبند و عینک مجهز بودم   یعنی جفت پوچ بودم.   خلاصه  القصه  .... 

یکی اون.بزن،  یکی من بزن   یکی از پشت بزن ،  یکی با مشت بزن  ،  من توی چشمش انگشت بزن ،  یکی فحش به لب،  اون یکی توف میکرد  و منم که هرچی فیلم بروسلی توی زندگیه هفت ساله ام دیده بودم  رو  میخواستم  در تبق اخلاص بزارم  و  توانایی های  رزمی خودمو  به  معرض تماشا   گذاشته و فعل  خواستن رو  صرف کنم ارواح عمه ام/    تا به خودم اومدم فهمیدم  مشت یکی اشتباهی گرفته به دوست خودش و انگشت من  رفته توی چشم بغل دستی  و   یکی پاهاش لیز خورده افتاده توی مزرعه و آب و گل  و  بقیه در رفتن و فقط مونده دو نفر  و  من در اوج  جو گرفتگی  خواستم  ابدولیو چیگی  بزنم    و واقعا هم  برای اولین بار توی عمرم  زدم  و تمیز گرفت  به  نوک  بینی  بچه و  صدای مادرم  رو  شنیدم که اومد  دخالت کنه  که......

در  اوج  ناباوری    پدرم  با  لبخند  جلوش  رو  گرفت  و  گفت ؛   فری  بزار خودش از خودش دفاع کنه .   

(پدرم مادرم رو  فری  صدا میکرد  چون  مخفف  فرند friend   یعنی  دوست.  بودش)  

خلاصه  یادمه  اون  شب  حسابی  کتک کاری کردم   و  خودم از خودم دفاع  کردم.   کاری  که  یک عمره دارم  انجام  میدم.  

 

بگذریم.  

پدرم   عجیب  بود .    توی سن  کم   به  من  چیزهایی  رو  یاد  میداد  که  من  تا  به  قبل از  بیست  سالگی  هیچ  نیازی  بهشون  نداشتم ی   و  برام  کسل  آور  و  بی معنی  بنظر  میرسید     چون  خب ... 

مثلا    یادمه      بهم  در  هشت سالگی   یاد  داده  بود  که  اگر  بزرگ  شدم  و    رفتم  خانه ی  رفیق  یا  یه  همکار   یا  یه  آشنا   ،    میبایست   چشمام  درویش باشن.   نباید دزد ناموس  باشم.    اگر زمانی زنی شوهردار  اومد پیشم و برام درد دل کرد و  حرفاش به جایی رسید که خواست از زندگی  زناشویی خودش با همسرش گله و شکایت و یا  درددل  کنه    من  میبایست  بفهمم که یه آزمون جدید از بازیهای طبیعت  و  روزگار  آغاز شده  و من باید توی این امتحان  بیست بگیرم. و  هرگز  نباید با زن  شوهردار  نزدیکی  کنم .   و  نباید فریب  اشکهای یک  زن  رو  بخورم  چون  اشک  بهترین  سلاح یک زن هست. و  اگر اشک ریخت  یعنی به احتمال غریب به یقین  داره  دروغ میگه و میخواد فریبم  بده.  

من  بعد از هجرت پدرم ،   بارها و بارها  توی عبور از  هزار پستوی صحنه یکتای هنرمندی خودم در صفحه ی روزگار  مورد آزمون قرار گرفتم  و  فقط چون  خودم رو  مسیول میدونستم قبال اینکه من پسر و فرزند  برحق پدرم  هستم  از تک تگ  آزمون های زندگی  با سربلندی بیرون اومدم  و  این سربلندی  ها  همیشه  سبب ضرر مالی و دنیوی بودن   و  مثلا فرض کنید که  آدم  ناچار بشه  بخاطر  پایبندی بر تعهدات اخلاقی و یا پیروی از  آموزه هایی که پدرش در بچگی بهش یاد داده و گوشزد کرده   قید اضافه حقوق و مساعده و حق ایاب و ذوهاب و  هدیه و لباس شیک و ماشین مدل بالا و پست و مقام و پیشرفت کاری  رو  بزنه  و به  رییسش بگه  ؛  نه_ شما شوهر دارید و من نمیتونم دعوت تون رو برای همراهی با شما در شب جمعه  در ویلا  رو قبول کنم     

خب گفتنش  ساده ست ولی در عمل  سبب میشه یک عمر عقب بمونی و دست رد به سینه ی موقعیت های ناب زندگیت بزنی  تنها به این دلیل که  نمیخوای پا روی چارچوب اخلاقی و  اصول و مرام مسلک مردانگی خودت بزاری.     

یا مثال  مث اینکه    فرض کنید  من با پیشنهاد از جانب یه دختر خانم محترم  روبرو بشم و به پیشنهاد دوستی و معاشرت باهاشون  جواب مثبت بدم و  بعد از چند ماه زندگی مشترک بطور 24 ساعته و زیر یه سقف  و  کلی محبت و مهر از جانب اون دختر خانم و خانواده اش به خودم  به یکباره بفهمم که  این وسط  چیزهایی هست که بی خبرم  و اون دختر نامزد داره  و  نامزدش  در کشور دیگری هست و حال وجود و حضور من  سبب شکست عشقی برای اون پسر غریبه و در غربت   مونده  میشه.   خب  بعدش آدم بفهمه که این دختر خانم برای تصمیم و ازدواج باهاش  کاملا جدی و  ثابت قدمه. و واقعا قصد داره با نامزد غربت نشین خودش کنتاکت کنه  تا بتونه این رابطه رو جدی پیش ببره.   خب  من  طبیعتا جویا میشم که رابطه ی بین اونا چقدر جدی بوده؟ و در عین ناباوری میفهمم که اونها نه اینکه نامزد بودن  بلکه حتی عقد سه ساله هم بوده اند       خب اینجاست که  ترمز دستی رو کشیدم و ماشین دختره یه دور  دور خودش چرخید و بعد بغل جاده موندش،   و من کت و اوور خود خودم رو از صندلی عقب برداشتک برداشتم و در اوج آرامش بابت تک تک محبت ها از  هدایا گرفته تا به رخت و لباس هایی که از جوراب تا به تی شرت و شورت و لباس زیر  همگی رو  اون واسم خریده  تشکر کردم  و   براشون آرزوی خوشبختی کردم و ازشون خواستم در مشکلات همیشه به کمک از جانب من  ایمان داشته باشه و ابتدا به من بگه و  من در حد توانم از هیچ کمکی دریغ نخواهم کرد  و از طرفی هم  بهشون خاطر نشان میکنم که  لیاقتشون بیشتر و بالاتر از بنده ست  و با من آینده ی درخشانی نخواهند داشت و سپس کمربند رو باز میکنم و از ماشین پیاده میشم  تا باقی مسیر رو تنهایی و با پای پیاده در زندگیم طی کنم.    تنها تنها و تنها به این دلیل که  من  مرتکب اشتباه بزرگی شدم و تنها با دیدن سفید بودن برگه ی دوم شناسنامه شون  بغلط پنداشته بودم که پس ایشون مجرد هستن و  به پیشنهادشون برای آشنایی پاسخ مثبت داده بودم  این در حالی بوده که  عقد سه سال یک نوع  صیغه ی محرمیت محسوب میشه و در شناسنامه قید نمیشده.   و من از وجود شوهر این بانو ی بزرگوار در  غربت  بی اطلاع  بودم . و از لحظه ای که آگاه شدم   هیچ دلیلی برای ادامه ی  این  رابطه  نمیبینم و همه چی  تمومه.  

حالا شما تصور کنید  این اتفاقات در شرایطی رخ بده که   من از سطح و جایگاه  غنی و  پر ثروت طرف مقابل   مایل ها  فاصله داشته باشم  و   واقعا  از  عرش در کنارش   پیاده شم و خودخواسته  سقوط کنم به فرش  .       تنها چون من پسر پدرمم. و میبایست متعهد باشم به چیزهایی که بهم یاد داده  و پایبند مرام مسلک خودم بمونم. 

   

حالا بنظرتون  کار درستیه که اینچنین تعهد دارم  به  مرام مردانگی  و خودمو  ملزم به رعایت  میکنم. تمام زندگی 33 ساله ام رو  بهش پایبند موندم .   آیا  این طرز دیدگاه درسته؟  آیا   این فرصت سوزی نیست؟  آیا ...؟    

 واقعا  گاهی نمیدونم   که چی درسته و چی نادرست   چون  مثل  خودم  هیچ در این حوالی  نمیبینم   و   خر توی خری  شده   و  همه  بفکر منافع خودشون   

آیا  پایبندی به اصول نانوشته ای که  راحت میشه از کنارش  رد شد و یا با منفعت طلبی براش  ماده و تبصره  گذاشت و  بهش عمل نکرد ،   کار درستی هست؟ 

شا 

 

نظرات  (۱)

عالی
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی