داستان هوش زیرکانه در جاده ی خلاف
مردی درویش مسلک و ریشی بلند تر از بالا تنه اش، با تن پوشی سفید به یکباره پشت ویترین جواهر فروشی ظاهر شد، و سرش را به مفهوم تاسف برای پیرمرد نزول خور و شارلاتان صاحب جواهرفروشی تکان داد، پیر مرد که از تصویر درون قاب آیینه دیواری او را دیده بود شوکه شد و برگشت تا پشت سرش را نگاه کند که دید کسی پشت ویترین نیست.
او یاد خواب عجیبش افتاد همان خوابی که شب پیش دیده بود، او شب قبل در مسیر بازگشت از هجره ی جواهرفروشی بسمت خانه ی همسر صیغه ای سومش از دست کسی شبیه همین درویش غذای نذری گرفته بود و به گمانش مسموم شده بود چون تا به صبح نتوانسته بود چشم روی هم بگذارد و چندین بار حالت تهوع به او دست داده بود، او که نتوانسته بود یک چرت کوچک بخوابد دم ظهر هجره را تعطیل و سوی خانه ی همسر دومش رفت، همسرش هنوز مریض بود ولی پیرمرد خسیس تر از آنی بود که به وی خرجی بدهد یا ریالی برای دوا درمانش هزینه کند، پیرمرد هر چه چشم بست دلش خواب نرفت، شده بود اسیر فکر و خیال. غذای نذری شب پیش، درویش پشت ویترین، وجدانی نا آرام و کارنامه ای سراسر دغل و گناه و روحی بیمار و پلید..... همگی همچون رشته های حریر بر هم پیچیده شده بود و تبدیل به طنابی کلفت و بلند شده بود که شکل طناب دار دور گردنش حلقه زده و او را حلق آویز کرده بود، گویی نفسش تنگ آمده بود، میدانست که در عالم بین خواب و بیداری گیر کرده است و تقلا میکرد تا دستش را تکان دهد و یا کلمه ای به زبان آورد تا بتواند از عالم کابوس و حالت فلج خواب، رهایی یابد و به هوشیاری و بیداری پل بزند. اما جسمش خواب اما حواسش هوشیار بود، کلی ناله کرد تا اینکه صدای سولفه های زن بیمارش او را بیدار نمود ، پیرمرد نشست و مضطرب و نگران دستش را به دور گردنش برد تا مبادا واقعا طناب دار بر گردنش باشد، سپس یادش آمد خواب بوده، آنگاه بی دلیل بر سر همسر مریضش هوار کشید و او را طبق عادت مورد پرخاش و تشر قرار داد ، چند فحش هم نثار ارواح اموات زنش کرد و پس از یک راند فحاشی و توهین و تحقیر و تمسخر برخواست و از خانه خارج شد.
شب رسید و او متوجه ی حضور درویش در مغازه شد و متعجب ماند که چگونه بیصدا و بی آنکه آویز بالای درب بصدا در آید وارد شده، پیرمرد گفت ؛
بفرما چیزی میخواستید؟
درویش گفت؛ من کارنامه اعمالت هستم، اومدم ببرمت.
پیرمرد با حالتی تند خویانه و سرد گفت؛
برو پی کارت از ریش سفیدت خجالت بکش، مردیکه ی پافیوس
درویش گفت؛ آرام باش صفرمحمد، تو فرزند اوم کلیمه هستی و نام پدرت صفرعلی بود. همان هایی که در آخر عمری با تنگدستی و فقر و بیماری از دنیا رفتند و تو حتی حاضر نشدی برای کفن و دفن آنان ریالی هزینه کنی. تو وقت کمی داری، توبه کن، تا مورد بخشش پروردگار قرار بگیری.
پیرمرد مات و مبهوت مانده بود که این غریبه این حرفها را از کجا شنیده و چگونه اسم پدر و مادرش را میداند. پیرمرد مقداری پول برداشت تا به درویش بدهد،
درویش نگرفت و گفت : من از مال دنیا بی نیازم ، توبه کن، درب های توبه بازه. تو حتی امروز بی دلیل به همسرت تشر زدی و تحقیرش کردی، و اون رو ناخوش احوال رها کردی
پیرمرد هراسان شد، تپش های قلب مریضش را بوضوح حس میکرد، سرش گنگ شد، چشمانش سیاهی رفت، او به یاد خواب عجیبی که دیده بود افتاد، او طناب دار را خواب دیده بود، چشمانش عالم و آدم را تار دیده بود، با خودش پنداشت که شاید کلکی در کار باشد و حقه ای جدید به سراغش آمده ، او با خودش زیر لبی بی اختیار زمزمه کرد ؛
اینها برام خواب دیدند، میخوان منو دور بزنند، شاید هم قراره واقعا منو دار بزنند، جای قبر برام قار بکنند، گیج شدم ، همه چی رو تار میبینم، اینجا چه خبره؟
درویش گفت؛ آماده شو بریم...
پیرمرد گفت ؛ واستا الان زنگ میزنم پلیس بیاد تا تکلیفت رو روشن کنه،
سپس پیر مرد دگمه ی قفل مرکزی را زد تا درویش نتواند از جواهر فروشی خارج شود
درویش گفت؛ درب رو باز کن، مشتری داره میاد
پیرمرد که میدانست محال ممکن است آن موقع شب مشتری ای بیاید ، خاطر جم گفت؛ خر خودتی با اون جد و ابادت مردیکه ی پافیوس س س....
جمله اش تمام نشده بود که یک زن سالخورده و گیس سفید لنگ لنگان هم راه عروسش سر رسیدند، صدای دخترک جوان از پشت ویترین در سکوت سرد شب زمستانی درون بازارچه به وضوح شنیده میشد، که با شوق و حرارت میگفت؛
ایناهاش ببینید این حلقه ها رو میگفتماااا ، ببینید چه خوشگله .... باور کنید آقا مجید هم خوشش میاد ، تو رو خدا دلتون رو راضی کنید همینارو بخریم ... تو رو خداااا...... آفرین ن ن ن...
پیرزن گفت؛ میبینی که درب مغازه قلفه (قفله) لازم نکرده، لابد حکمتی داره، و نه ، اومده
پیرمرد سریع قفل مرکزی را زد و درب باز شد ،
پیرزن و عروس جوانش داخل شدند ، پیرمرد خطاب به درویش گفت ؛ تا پشیمون نشدم و درب رو نبستم برو بیرون ازمغازه ام...
درویش با علامت انگشت اشاره بروی خط قرینه صورتش ، به او بیصدا فهماند که ساکت بماند
پیرزن با عصبانیت گفت؛ واااا چه بی ادب، خب خودت درب رو باز کردی تا بیایم داخل ، الان داری گستاخی میکنی؟
پیرمرد با لبخندی مصنوعی گفت؛ با شما نبودم ، با این درویش بودم
عروس به پیرزن نگاه کرد، پیرزن به عروس، سپس به دور و برخود نگاهی کردند و گفتند ؛ اینجا که کسس نیست.....
عروس دست مادر شوهرش را مضطربانه کشید و نگران به پیرمرد خیره ماند و زیر لبی گفت؛ فکر کنم دیوانه ست، بیا بریم ، من حلقه نمیخوام، من میترسم بیا بریم،
پیرزن هم زیر لبی چند صلوات داد و سمت پیرمرد فوت کرد و لنگ لنگان ا ز مغازه خارج شد .
پیرمرد فهمید که واقعا وقت مرگش فرا رسیده و زارزار زد زیر گریه
درویش دستمالی را به او داد، و به او گفت اشکات رو پاک کن. این دستمال رو میشناسی
پیرمرد گفت ؛ نه
درویش گفت ؛ نشان به این نشان که این دستمال مادر مرحومت است، خوب عطرش کن تا به یاد بیاری دوران بچگی هات رو
پیر مرد دستمال را جلوی بینی خود گرفت و نفسی عمیق کشید و دیگر چیزی نفهمید
چشمانش که باز شد ، خیال میکرد مرده است ، و کمی تقلا کرد، سپس از سایش صورتش به کف سرامیک و سرد مغازه فهمید که کف جهنم را کاشی کرده اند ، اما عجیب تر از همه این بود که کاشی ها همشکل و مشابه کاشی های مغازه اش بود، سپس نور چراغ گردان پلیس و رقص نور قرمز و انعکاسش در آیینه های دیواری مغازه ، و صدای پیج و خش خش بیسیم پلیس. و صدای بالا رفتن کرکره ی مغازه اش.....
کار از کار گذشته بود
جا تر بود و بچه نیست.
تمام مغازه خالی شده و حتی ترازو و گاوصندوقش هم به یغما رفته بود ، او فقط یک زیر شلواری به تن داشت و دستانش از پشت بسته شده بود...
مدتی گذشت
پیرمرد هر روز به اداره آگاهی استان مراجعه میکرد ، اما هیچ رد پایی نبود ، تا عاقبت یک شب هنگام تعطیل کردن مغازه اش ، چندین مامور و مجری و میکروفون و دوربین فیلمبرداری وارد مغازه شد، مامور گفت؛
مژده ، سارق مغازه تان را دستگیر کردیم، برای بازسازی صحنه جرم خدمت رسیدیم.
سارق همان درویش بود ، کتک خورده و بی رمق ، حالی برایش نمانده بود، مامور چند سیلی به صورتش زد، پیرمرد هم پیش آمد و چند سیلی زد ، سارق حتی توان سر بلند کردن نداشت، و ازدهانش خون میچکید، مامور جلوی پیرمرد را گرفت تا بیشتر از این به سارق صدمه نزند، پیرمرد که دید دستش به سارق نمیرسد ، از شدت خشم و غضب توف میکرد سمت سارق،
مامور گفت؛ حاج آقا از شبکه استانی اومدند گزارش تهیه کنند زشته ، ابروداری کن.
پس از لحظاتی نوبت به بازسازی صحنه جرم رسید
سارق نفس نفس زنان و بریده بریده رو به دوربین گفت ؛ اینجا که رسیدم و حاج آقا به گریه افتاد ، من دستمال آغشته به ماده بیهوشی رو دادم بهش و گفتم اشک هات رو پاک کن و عطرش کن
مامور گفت؛ باید صحنه وقوع جرم عینن بازسازی بشه، دستش را در جیبش کرد و دنبال یک دستمال گشت، فیلمبردار از جیبش یک دستمال کاغذی تمیز در آورد و داد به سارق ،
مامور گفت که دقیقا باید با همان لحن و همان زاویه دستمال را به پیرمرد بدهد
سپس پرسید ؛ با دست چپ یا راست؟
سارق گفت؛ یادم نیست
مامور بیرحمانه چندین مشت و لقد نثارش کرد ، بطوری که دل پیرمرد به رحم آمد و الکی گفت؛
دست راست، با دست راستش دستمال رو داده بودش به من
مامور گفت خب از اول فیلم میگیریم
مجدد بازسازی صحنه وقوع جرم انجام شد
دستمال به پیرمرد داده شد،وپیرمرد هم عینن مجدد دستمال را جلوی بینی اش گرفت و ادای گریه کردن را در آورد و چند نفس عمیق کشید که....
چشمانش تار ، سرش گیج و مجدد بیهوش شد،
یکساعت بعد باز زیر شلواری تن داشت و دستانش از پشت بسته بود، ....
براساس روایتی تخیلی و بداعه
نوشته شده توسط ؛ شین براری