نقد شعر سپید
عنوان مجموعه اشعار : به یاد جانباز پرکشیده، محمود رمضان نژاد
شاعر : محمدعلی رضاپور
عنوان شعر اول : و تو چقدر خاموشی!
«و تو چقدر خاموشی!» (متن ادبی بریده-بریده : سپید نویسی)
آوازها/ بازیِ غمپردازِ آواها/ دوباره صدایت میکنند/ و تو چقدر خاموشی!/
بدون هیچ نیازی به آواها/ به آواهایی که آوازها بیآنها هیچاند/
هیچ ما را از آن بالاها میبینی؟/ این جا، آوازها برای پریدن/
باز، نیازمندِ آواها شدهاند/ و تو چقدر خاموشی!/ که بر فرازِ پرواز، آشیان ساختهای./
آی فراآوازِ خاموشِ دلنواز!/ از آن بالاها، بالهایم را به نگاهی بنواز/
آی حسِّ روشنِ آرمیده در پرواز!/
چتری باز کن. تماشا را بفرست./
و اکنون ای آوازهای سنگینِ زمینپرداز!/ ساکت باشید و تنها نگاه کنید/
انگار مثل نگار/ من هم کمکم/ دارد/ تغزّلِ/ پروازم/ آغاز میشود./
دارد/ تغزّلِ/ پروازم/ آغاز میشود.
(در آستانه ی سومین سالگرد پرواز جانباز عاشق، محمود رمضان نژاد )
🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫
این